Dag 8 Salta Tucuman
Het kamp waar ik nu zit is opgeslagen in …….een
congrescentrum. Deze keer niet in de middle of nowhere en ik heb nu WIFI. Dat
is eigenlijk het enige waar het me aan ontbreekt hier. En Ingrid, Roos en Jan
natuurlijk. Oh ja, en slaap.
Vandaag zijn we de balai, de bezemwagen rijden als laatste
over het hele parcours. Zal wel erg laat gaan worden. Morgen is een rustdag,
maar die heb ik eigenlijk niet nodig, ik heb vannacht geslapen. In een zaal in
het congrescentrum met 50 anderen, gewoon op de grond, luchtbed niet
opgeblazen, niets van die anderen gemerkt.
Ik heb geen idee wat er in de rest van de rally gebeurt. Af
en toe hoor ik iets van geblesserden en uitvallers. Soms kan ik even naar de
uitslagen kijken.
In het ziekenhuisje wordt behoorlijk gewerkt. Daar worden
continu mensen gezien met kleinere blessures, diarrhee en af en toe ernstiger
letsels. Daar werken ook een paar fysiotherapeuten, die behoorlijk bezig zijn.
Er is 24/7 bezetting met de mogelijkheid om echo’s en rontgenfoto’s te maken.
Daarvoor is er een radioloog mee.
Er zijn vooraf contacten geweest en afspraken gemaakt met
alle ziekenhuizen in de regio. Vooral in Peru werkte dat erg goed, wel
bijzonder dat het direct via de minister liep toen we een heli nodig hadden.
Van de anderen hoor ik dat het deze keer wel heel erg jagen
is. De laatsten komen erg laat binnen en wij dus ook. En de motoren vertrekken
vaak alweer om 0500 uur en wij dus eerder.
Met de Fransen is het zo lastig als ik dacht dat het zou
zijn. 1 Op 1 kan ik wel Frans met ze praten, of Engels. Maar komt er nog een
bij dan gaat het op plat Frans en is er geen touw aan vast te knopen. Verder
zijn er heel veel regeltjes en gebruikjes en iedereen neemt aan dat je dat
volledig begrijpt, ook al is het de 1e keer en versta je ze niet.
Alain, mijn maatje, moet ik af en toe dwingen om dingen uit te leggen. Dan stop
ik de auto en zeg: “Alain parle avec moi”. Communicatie via de satelliet telefoon
en walkie talkies is helemaal onmogelijk voor mij.
We gaan…….